مدیریت زیست محیطی خودروهای فرسوده

خودروهای فرسوده به علت روش موجود تصفیه و وجود خودروهای متروک در طبیعت، آثار زیست محیطی جدی را به همراه دارند. حجم زیاد خودروهای فرسوده و خطرات زیست محیطی آنها، موجب تشویق برای جست وجوی راه حلی جهت داشتن یک سیاست مؤثر زیست محیطی در زمینه کنترل آثار زیست محیطی خودروهای فرسوده شده است. این تحقیق به بررسی عوامل تعیین کننده در توسعه مؤثر و کارآمد سیاست خودروهای فرسوده می پردازد. شش کشور در این زمینه مطالعه شده اند. تمرکز اصلی بر قسمت هایی نظیر قانونگذاری، استفاده از ابزارهای گوناگون اجرای سیاست پایدار مواد زاید و سازوکار های مالی و مانند آن، است. این تحقیق چندین عامل که بر موفقیت و یا عدم موفقیت سیستم های خودروهای فرسوده تأثیر می گذارند را مورد بحث و بررسی قرار داده است. طرح خروج خودروهای فرسوده از ناوگان حمل و نقل در سال 2000 در ایران مطرح شد. در ایران دو نوع سیستم تصفیه وجود دارد. در سیستم شمارة 1، آخرین مالک، خودروی فرسوده را به مراکز مجاز می برد و خودروی فرسوده از رده خارج می شود. مواد قابل استفادة مجدد و بازیافت، فروخته شده و مواد باقیمانده دفن می شوند. در هیچ یک از قسمت های این سیستم ملاحظات زیست محیطی رعایت نمی شود. در سیستم شمارة 2، آخرین مالک، خودروی خود را به تولیدکنندگان واگذار می کند و به ازای آن5/1 میلیون تومان و یک خودروی جدید دریافت می کند. در سیستم شمارة 2 خودروهای فرسوده فقط جمع آوری شده و وارد مرحله تصفیه نمی شوند. بحث و بررسی عوامل تعیین کنندة مذکور به درک بهتر از خودروهای فرسوده و آثار زیست محیطی آنها جهت ایجاد مدیریت پایدار این زایدات کمک می کند. در نهایت با توجه به عوامل مورد بحث، سیستمی برای خودروهای فرسوده ایران ارائه شده است.